Rozdział 63: Violetto byłaś dla mnie wszystkim...

 Rozdział dedykowany mojej kochanej Ellie Verdas Pasquarelli<3


*Następnego dnia*

Dziś obudziłam się w fatalnym stanie. Wszystko mnie bolało i miałam poranne mdłości. Obróciłam się na drugą stronę, ale Leona nie było już koło mnie. Miałam niesamowite poczucie winy. Nie mogę go już dłużej okłamywać. Dzisiaj wszystko mu powiem. Nie mam pojęcia jak zareaguje, ale to wszystko nie ma już sensu. Czym dłużej będę to wszystko ciągła to będzie coraz gorzej. Powoli wstałam z łóżka i udałam się do łazienki. Po porannych czynnościach z kierowałam się do kuchni bo byłam pewna, że zastanę tam Leona, ale się myliłam. Na stole było tylko śniadanie i karteczka informując, że musiał coś załatwić na mieście i będzie po południu. Nawet była zadowolona, że go nie ma bo mogę wszystko przemyśleć i przygotować się do rozmowy. Po śniadaniu siadłam na kanapie w salonie i zaczęłam przypominać sobie chwile spędzone z Leonem.

-Viola czemu ty się tak przed tym bronisz?
-Ale przed czym?
-Przed bliskością z drugą osobą. Mam tu na myśli siebie. Musiałaś obejrzeć straszny horror żeby się do mnie w końcu przytulić. Viola ty naprawdę mi się podobasz i chyba się w tobie zakochałem i wiem że ty też coś do mnie czujesz proszę nie zaprzeczaj tego-powiedział to do mnie takim troskliwym głosem i objął mnie w tali. Zbliżył się do mnie tak blisko że dzieliły nas już tylko milimetry i w końcu złączył nasze usta w namiętnym pocałunku.

Nasz pierwszy pocałunek. To była piękna i magiczna chwila, której nigdy w życiu nie zapomnę.


Do północy zostało kilka minut. Leon delikatnie się ode mnie odsuną i puścił moje dłonie. Wyciągną coś ze swojej marynarki. Zrobił to tak szybko,że nie widziałam co to było. Jeszcze raz popatrzył w moje oczy i uklękną na jedno kolano. O mój boże!!! Czy on mi się chce oświadczyć!? W środku zaczęłam krzyczeć z radości a moje serce zaczęło bić jak oszalałe.
-Violetto co ja mogę powiedzieć kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości, a ja kocham cię bezgranicznie i wiem, ,że chcę spędzić z tobą resztę życia. Violetto czy uczynisz mi ten zaszczyt i przyjemność i wyjdziesz za mnie?-widziałam, że jego oczy się zaszkliły a w czerwonym pudełeczko zobaczyłam przepiękny pierścionek. W moich oczach również pojawiły się łzy. Nie miałam się nad czy zastanawiać, odpowiedź jest tylko jedna
-Tak....tak wyjdę za ciebie-powiedziałam przez łzy a na mojej twarzy widniał uśmiech. W tym momencie niebo zostało rozświetlone przez tysiące fajerwerków.

Nasze zaręczyny. To był najpiękniejszy dzień w moim życiu. Nigdy nie byłam tak prze szczęśliwa jak wtedy, ale od tamtego czasu wszystko zaczęło się psuć. I doskonale wiem, że to wszystko dzieje się z mojej winy. Spojrzałam na swój piękny pierścionek i mimowolnie po moim policzku spłynęła łza. Jestem idiotką-powiedziałam sama do siebie.
Nie wiem dlaczego, ale zrobiłam się senna więc udałam się do sypialni i zasnęłam.  Kiedy się już obudziłam było południe. Po cichu zeszła na parter. Zobaczyłam Leona siedzącego na kanapie w salonie. Podeszła na niego i się przywitałam.
-Hej-uśmiechnęłam się i siadłam koło niego, ale nie otrzymałam odpowiedzi-Leon coś się stało?
-To ty mi powiedz co się stało!?-oznajmił i dalej patrzył się w punkt przed siebie.
-Nie wiem o czym ty mówisz?!                                                                       
-Nie wiesz o czym mówię!? Proszę cię chociaż teraz nie kłam-powiedział a ja się przeraziłam, że dowiedział się od kogoś prawdy-Jak nie wiesz o co chodzi to ci pokażę-podał mi do ręki białą kopertę. Spojrzałam na niego pytająco i powoli otwarłam kopertę-Kiedy miałaś zamiar mi powiedzieć?-spytał i się na mnie popatrzył.
-Ale Leon ja....
-Kiedy miałaś zamiar mi powiedzieć, że to nie jest moje dziecko!?
-Co?! O czym ty do mnie mówisz?!-dopiero teraz spojrzałam na kartkę na której widniały wyniki testu na ojcostwo. Zamarłam. Przecież ja nie robiłam żadnych testów, ale teraz już wiem, że nie ma odwrotu i muszę powiedzieć mu całą prawdę.
-I co nic nie powiesz?!-spytał o dziwo spokojnie.
-Ale ja nie wiem z kąt się to tu wzięło. Ja nie robiłam żadnych testów!
-To co same się zrobiły?! Violetta proszę cię z kończmy tą szopkę! Powiedz mi po prostu czyje to dziecko?! Z kim mnie zdradziłaś?!-wstał z kanapy i odszedł kawałek.
-Ja cię nie......ja nie pamiętam-oznajmiłam i podeszłam do niego.
-Jak to nie pamiętasz?! Nie pamiętasz z kim się przespałaś!-mówił już bardziej zdenerwowany.
-Byłam pijana! I te testy nie mam pojęcia z kąt się wzięły! Jestem pewna, że to jest twoje dziecko!-oznajmiłam a moje oczy były coraz bardziej załzawione.
-Violetta te testy są prawdziwe! I wyraźnie pisze, że nie jestem ojcem tego dziecka!
-Leon proszę cię ja ci to wszystko wytłumaczę! Tylko daj mi szansę!
-Co chcesz mi tłumaczyć. Zdradziłaś minie i jeszcze zaszłaś z tym idiotom w ciążę! A na dodatek okłamywałaś mnie przez wiele tygodni!-Leon zaczął krzyczeć.
-Chciałam ci wszystko powiedzieć, ale nie potrafiłam. To było dla mnie za trudne-mówiłam a po moich policzkach spływały już łzy.
-Za trudne było dla ciebie powiedzenie prawdy?! Ale pieprzenie się już z jakimś facetem nie było dla ciebie za trudne!?-podszedł do mnie i chwycił za ramiona-Chociaż powiedz mi kto to był. Chyba należy mi się tyle wiedzieć?!
-Diego-odpowiedziałam najciszej jak umiałam.
-Kto?!-spytał i spojrzał mi w oczy. Nie widziałam już w nich miłości tylko ból, złość i rozpacz. Wiedziałam, że wszystko jest już z kończone.
-Diego-powtórzyłam trochę głośniej.
-Nie wierze! Nie wierze w to! Zdradziłaś mnie z tym skurwysynem!-puścił mnie i odszedł kawałek-Wiesz wtedy kiedy chciał cię zgwałcić chyba nie powinienem wam przerywać bo ty już wtedy najwidoczniej tego chciałaś!
-Nie mów tak! To nie prawda! Nigdy tego nie chciałam! On to wszystko zaplanował!
-Tak!? I do łóżka też cię zaciągną siłą?!-powiedział ironicznie.
-Wiem, że jestem najgorszą osobą na świecie! Wiem, że cię zraniłam i zawiodłam, ale ja cię na prawdę kocham!-mówiłam przez łzy.
-Gdybyś mnie kochała nie zrobiłabyś tego albo przynajmniej powiedziałabyś mi prawdę!
-Leon co ja mam ci jeszcze powiedzieć!? Nigdy nie chciała tego co się stało. I nie mam pojęcia z kąt wzięły się te cholerne testy, ale to jest kłamstwo. Jestem pewna, że to jest twoje dziecko. Ja to czuje. I zrobię wszystko żebyś mi wybaczył bo cię kocham pamiętaj o tym!
-Violetto byłaś dla mnie wszystkim i nigdy się nie spodziewałem, że możesz mi coś takiego zrobić. Nie mogę powiedzieć, że przestałem cię kochać bo nie da się z dnia na dzień wymazać wszystkiego co nas łączyło, ale to jest koniec!-powiedział a z jego oczu również zaczęły spływać łzy.
-Leon proszę cię nie!-chwyciłam go za nadgarstek, ale się wyrwał i po prostu wyszedł .
Ja zsunęła się po ścinie i dalej płakałam. Jaka ja jestem głupia. Straciłam go! Nienawidzę siebie. Bez niego moje życie nie ma sensu. Był moim tlenem a skoro go nie mam nie mam prawa żyć. Szybko wstałam z podłogi i pobiegłam do łazienki.Otworzyłam szafkę i wyciągnęłam tabletki nasenne. Wyspałam sobie wszystkie na rękę. Wiem, że to jest teraz jedyna rzecz jaką mogę dla niego zrobić. Zniknąć z jego życia. Już miałam połknąć wszystkie tabletki kiedy...






                                                                            ~*~



Witam wszystkich :)

Od czego zacząć?
Po pierwsze za te 76 komentarzy pod poprzednim postem rozdział powinien pojawić się znacznie wcześniej, ale cóż. Nie miałam w ogóle chęci na jego pisanie. Jakoś straciłam wenę na to opowiadanie. I jest koniec Leonetty. Mięli się rozstać na jakieś 10 rozdziałów, ale nie mam już siły tego pisać więc przyśpieszę akcję. Za kilka rozdziałów z kończę to opowiadanie i może zacznę nowe.
Nie mam pojęcia kiedy następny rozdział. To wszystko będzie zależeć od szkoły. W następnym tygodniu egzaminy i nie myślę teraz w zasadzie o niczym innym.

A teraz coś dla Was :)

 

Dziękuje, że jesteście<33 

Kocham Was<33

Buziaki:***