Rozdział 62: Nie, nie, nie chwila! Stop!

Rozdział dedykuję Ines Blanco<3


-Co trzeba na spokojnie wyjaśnić?!
-Yyy Leon co ty tu robisz?!-zaczęła Fran
-Wróciłem. Nie miałem już siły siedzieć z tymi żarłokami. A wy co robicie?
-Bo my właśnie rozmawiałyśmy ooo...-Fran próbowała coś wymyślić
-O ubraniach-powiedziałam pierwsze co mi przyszło na myśl
-O ubraniach?-zdziwił się Leon
-Tak o ubraniach. Fran mi właśnie mówiła, że kupiła sobie taką samą sukienkę jak ja tylko, że zapłaciła dwa razy więcej a kupowała w tym samym sklepie
-Tak właśnie i Viola się zdenerwowała i dlatego powiedziałam jej że to wszystko wyjaśnimy-mówiła ze sztucznym uśmiechem Fran
-Ahhhaa, okej nie wnikam to-powiedział z trochę zdziwioną miną
-To ja może już pójdę-powiedziała Fran-Do zobaczenia-pomachała nam i wyszła
-Na prawdę chodziło o ubrania?-spytał kiedy Fran już nie było
-Ttakk, wiesz to takie babskie sprawy. Nie zrozumiesz tego-wymusiłam uśmiech na swojej twarzy chodź w środku krzyczałam na samą siebie. Jak ja mogę go tak okłamywać. Jestem najgorszą osobą na świecie. A jeszcze teraz do tego wszystkiego doszła ciąża. Muszę mu powiedzieć bo Leon w końcu sam się domyśli, a wtedy będzie jeszcze gorzej.
-O czym tak myślisz?-z zamysłu wyrwał mnie jego głos
-Jaaa nie o niczym
-Na pewno wszystko w porządku?-spytał i podszedł do mnie bliżej
-Tak wszystko jest w porządku. Nie masz się czym martwić-powiedziałam spokojnie i go pocałowałam
-I to mi się podoba-uśmiechną się do mnie i ponownie pocałował-Kocham cię-powiedział po oderwaniu się
-Ja też cię kocham, nawet nie wiesz jak bardzo-powiedziałam po czym wtuliłam się w jego tors.

*Parę godzin później*

Właśnie leżę w łóżku i co robię?! Znowu myślę właściwe to już sama nie wiem nad czym, bo nad czym tu myśleć. Zdradziłam Leona i jeszcze zaszłam w ciążę możliwe, że z Diego a na dodatek go okłamuje. Jestem po prostu szmatą i ladacznicą! Nigdy sobie w życiu tego nie wybaczę. Już miałam zamiar zacząć płakać, ale do sypialni wszedł Leon. Szybko się koło mnie położył a ja odruchowo wtuliłam się w jego tors. Chce go dyskretnie pod pytać co by zrobił gdyby się dowiedział o ciąży.
-Leon?!-powiedziałam półgłosem
-Tak
-Jesteśmy zaręczeni i kiedyś przyjdzie czas na ślub. Przynajmniej mam taką nadzieje....a po ślubie, kiedyś w przyszłości....
-Chodzi ci o dziecko?-spytał z uśmiechem
-Tak-powiedziałam prawie szeptem 
-Ślub myślę, że niedługo możemy wziąć. Dzidziusia również bardzo chcę, ale może jeszcze nie teraz. Mamy jeszcze dużo czasu. Poza tym teraz jeszcze studiujemy. To było dla nas, a w szczególności dla ciebie dodatkowe obciążenie. 
-Też tak uważam-powiedziałam głośno przełykając ślin.
I jak ja mu to teraz powiem?! On nie chce mieć teraz dziecka. A jeżeli w ogóle to nie jest jego dziecko?! Gdy się dowie całej prawdy na pewno mnie zostawi i zostanę sama. A ja nie chcę wychowywać sama tego dziecka. Jedyny rozwiązaniem jest usunięcie tej ciąży. Jak najszybciej muszę iść do ginekologa. Po moim policzku znów zaczęły spływać łzy. Podniosłam głowę lekko do góry. Leon na szczęście już spał. Otarłam z policzków łzy i odwróciłam się na drugi bok i po chwili zasnęłam.

*Następnego dnia*

Dziś od samego rana starałam się udawać szczęśliwą i, że wszystko jest w jak najlepszym porządku.
Właśnie mieszałam kawę i patrzyłam w punkt przed siebie
-Viola wszystko w porządku?-spytał Leon i zaczął mi się przyglądać
-Taakkk. A co?!
-Bo mieszasz tą kawę już z 10 minut.
-A wiesz tak się jakoś zamyśliłam, ale to nic konkretnego-powiedziałam i wstałam z miejsca po czym wzięłam swoją torebkę
-Gdzie idziesz?
-Ja yyy do Fran. Wiesz pojedziemy do tego sklepu co wczoraj ci mówiłyśmy
-I już tak nagle musisz jechać?
-Tak. Chce mieć to już z głowy
-A kawa?
-Jakoś nie mam ochoty. Wypij jak chcesz-oznajmiłam i zaczęłam szukać w torebce kluczyków od samochodu
-No dobrze-odpowiedział i zaczął czytać jakąś książkę
-Nie widziałeś moich kluczyków od samochodu?-spytałam po chwili
-W holu na stoliku-oznajmił nie odrywając się od lektury
-Dziękuje-odpowiedziałam i szybko tam pobiegłam. Szybko wzięłam kulczyki i już miałam wychodzić z domu, ale się zawahałam. Przecież to dziecko nie jest niczemu winne. Dlaczego ono ma nie poznać życia. Bo przecież to wszystko tylko i wyłącznie moja wina. A może lepiej by było gdybym to ja z kończyła ze swoim życiem?! Zawsze byłam do niczego i wszystko paprałam i również tym razem wszystko zniszczyłam. Bez zastanowienia się wróciłam do kuchni i zaczęłam pić moją kawę
-Violetta?! A czasami nie miałaś już jechać?-zdziwił się Leon
-Tak, miałam, ale jednak pomyślałam, że dopiję tą kawę
-Nie, nie, nie chwila. Stop! Co się tu dzieje, bo coś się dzieje!
-Leon nic się nie dzieje. Wydaje ci się
-Nie, nie wydaje mi się. Ostatnio dziwnie się zachowujesz a dziś to już w ogóle! Violetta co się dziej!-podniósł głos i staną na przeciwko mnie
-Mówię ci już, że wszystko jest w porządku! Przepraszam, ale muszę już iść-szybko wzięłam torebkę i wybiegłam z pomieszczenia
-Violetta!-słyszałam za sobą jeszcze krzyk Leona, ale nie zwracałam na to uwagi.
Po kilkunastu minutach była już w klinice i od razu weszłam do gabinetu ginekologa. Pierwsze zaczął od badania usg. Obraz był jeszcze bardzo niewyraźny, ale można było już dostrzec małego człowieka. Z oczu zaczęły mi lecieć łzy, ale je powstrzymałam.
Na koniec powiedziałam lekarzowi jaką decyzję podjęłam. Oczywiście nie poparł tego, ale i tak nic nie mógł zrobić. Dał mi jakieś broszury i powiedział, że mam tydzień na dokładne zastanowienie się. Kiedy wróciłam do domu Leona nie było. Jestem pewna, że się na mnie obraził, ale szczerze to miał prawo się na mnie obrazić. Siadłam na kanapie i zaczęłam przeglądać różnego rodzaju broszurki o ciąży i aborcji. Przeczytałam pewien artykuł o dziewczynie która teoretycznie nie powinna się urodzić bo jej matka dokonała aborcji, ale została źle przeprowadzona. W wieku 19 lat dowiedziała się o tym, że nie powinna się urodzić i jej życie wywróciło się do góry nogami. To jest strasznie. Ja nie chce być taką osobą. Nie chce nikomu zabierać życia. Miałam czytać dalej, ale usłyszałam, że do domu wszedł Leon. Szybko wszystkie ulotki wsunęłam pod stolik w salonie i wstałam z kanapy.
-Hej-uśmiechnęłam się do niego kiedy tylko pojawił się w salonie
-Hej-odpowiedział dość oschle
-Gdzie byłeś?
-Z chłopakami, ale to raczej ja powinienem ci zadać to pytanie-powiedział i popatrzył na mnie dość ostro
-Co!? Przecież wiesz gdzie ja byłam
-Tak się składa, że Francesca była z nami a jakoś nie znam innej Francesci!-Cholera wpadłam. W ogóle nie pomyślałam, że Fran może być gdzieś z chłopakami
-No tak no bo Fran właśnie mi pisała rano, że nie da rady więc pojechałam sama-próbowałam coś wymyślić
-Violetta proszę cię nie kręć! Nie chcesz mówić prawdy to nie mów, ale nie kłam mi w żywe oczy! Nie wiem co się dzieje, a chciałbym ci pomóc. Nam pomóc bo jest coraz gorzej!-powiedział i z kierował się do kuchni. Po moim policzkach zaczęły spływać łzy. Szybko pobiegłam do sypialni i rzuciłam się na łóżko.


*Leon*


Teraz jestem już pewien, że Violetta  coś ukrywa, ale dlaczego nie chce mi powiedzieć?! Powinniśmy sobie ufać i być ze sobą szczerzy. Najwidoczniej ona tak nie uważa. Dziś gdy zobaczyłem Fran i spytałem się jej dlaczego nie jest z Violą próbowała mi wmówić wszelkimi sposobami, że zapomniała o spotkaniu z nią. Ona wie o co w tym wszystkim chodzi, tylko tak samo nie chce mi powiedzieć. Nie wiedziałem co mam ze sobą zrobić. Poszedłem do salonu i usiadłem na kanapie. Włączyłem jakiś film który po chwili przestał mnie ciekawić. Spuściłem głowę i patrzyłem się na dywan. Był o wiele ciekawszy niż ten film. Nagle moją uwagę przykuła jakaś kolorowa kartka, która leżała koło mojej nogi. Szybko ją podniosłem i przeczytałem tytuł "Aborcja-tak czy nie?" Co?! Jaka aborcja?! Przecież to nie możliwe! Violetta jest w ciąży?!  Boże to dla tego się mnie pytała czy chce mieć dziecko. A ja powiedziałem, że na razie nie. I ona chce usunąć to dziecko. Jaki ja jestem głupi. To dlatego się ostatnio tak dziwnie zachowywała. Bała się mi powiedzieć. Nie pozwolę jej usunąć tego dziecka. Szybko wstałem z kanapy i poszedłem do sypialni. Siedziała na łóżku z podkulonymi nogami i spuszczoną głową. Podszedłem bliżej niej, ale nawet się nie ruszyła.
-Violetta przepraszam-powiedziałem i kucnąłem koło niej-Proszę cię popatrz na mnie-podniosła głowę i poparzyła na mnie załzawionymi oczami-Po co ci to!-spytałem i pokazałem jej ulotkę
-Leona...jjjaa...nniee...chciałam-mòwiła a w jej oczach było coraz więcej łez
-Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś w ciąży?
-Bałam się, że nie będziesz chciał tego dziecka i mnie zostawisz-powiedziała i wybucha płaczem. Siadłem koło niej i mocną przytuliłem
-Violuś bardzo cię kocham i nie ma znaczenia czy będziemy mieć dziecko teraz czy za parę lat. Nie masz się czym martwić. Jestem przy tobie i cię nie dostawię-powiedziałem i pocałowałem ją w czoło
-Ale Leon ja muszę....
-Już nic nie mòw. Wszystko jest już dobrze. Kocham cię.


*Violetta*

Nic nie jest dobrze! Chciałam mu teraz wszystko powiedzieć. Wszystko co zdarzyło się parę tygodni temu, ale nie dał mi dojść do głosu. Z jednej strony się ciesz, że nie jest na mnie zły, ale a go dalej okłamuje. I wiem, że prędzej czy później cała prawda wyjdzie na jaw.


                                                                    ~*~



Rozdział według mnie taki sobie.
Wiem dużo tych łez :D 
Spokojnie kłamstwa Violetty niebawem się z kończą:)

Najwięcej komentarzy, bo 63 pojawiły się pod postem "Odejść czy nie?!"
Jestem ciekawa czy bylibyście w stanie to pobić?!

Buziaki:***