One Shot by Kamila Kaczmarek

„Miłość, może przetrwać wszystko. Nawet wielką rozłąkę.”

Miłość, to uczucie, którego niczym nie zastąpimy. Można ją porównać do kwiatka, który rośnie w doniczce. Jeżeli się o niego dba, przetrwa wszystko i będzie się rozwijać. Jednak jeśli się go nie będzie podlewać, to w końcu zwiędnie. Każdy jego opadający płatek to była kolejna łza dziewczyny, którą wylewała po stracie chłopaka. Nie mogła zrozumieć dlaczego ją zostawił? Dla czego gdy mu o tym powiedziała to odszedł bez pożegnania tylko ze słowami „Nie chce cię znać”? Czy to oznacza, że jej nie kochał? Musiała mu powiedzieć. Nie mogłaby z tym żyć. Nie mogłaby pojechać bez powiedzenia prawdy. Myślała, że przetrwają wszystko. Ale on się okazał inny. Chciała z nim stworzyć coś pięknego. Dziewczyna myślała nad tym wszystkim w parku we Włoszech. Lubiła przechadzać się po ulicach Rzymu w piękne dni jak ten. Słońce ogrzewało jej twarz, a wiatr rozwiewał jej kruczo czarne kręcone włosy. Na spacerze w pewnym momencie zadzwonił jej telefon. Z niechęcią wyjęła go z torebki i odebrała. Bardzo się zdziwiła, gdy usłyszała głos po drugiej stronie słuchawki.

- Hallo?

- Natalia. To ja Ludmiła.

Blondynka była jej jedyną przyjaciółką, która nie zareagowała negatywnie na jej wyjazd. Kochała ją z całego serca. Nie mogła jednak zrozumieć po co do niej dzwoni. Lubiła z nią rozmawiać, ale ostatni raz słyszała ją siedem miesięcy temu. Co skłoniło blondynkę do zadzwonienia do niej.

- Ludmi. Czemu do mnie dzwonisz? Nie jesteś obrażona tak jak inni?

- Nie Nati, nie jestem. Mam ci coś ważnego do powiedzenia.

Nagle głos Ludmiły się załamał. Szatynka, była zdezorientowana. Czuła, że coś jest nie tak. Usiadła, więc na ławce pod drzewem i próbowała się trochę uspokoić mówiąc sobie „Będzie dobrze”. Wiedziała, że nie może się stresować, gdyż była w dziewiątym miesiącu ciąży. Po chwili wytchnienia powiedziała

- Ludmiła. Powiedz mi co się stało.

- Twoja mama jest strasznie chora. Musisz przylecieć do Buenos Aires.

- Spokojnie. Powiedz jej, że jeszcze dziś u niej już będę.

- Dobrze Nati. Do zobaczenia

- Do zobaczenia.

Szatynka szybko wstała i pobiegła do wynajmowanego mieszkania. Spakowała walizki i poszła kupić bilet na samolot. Była na lotnisku i już czekała na pierwszy samolot do Buenos Aires. W pewnym momencie przypomniała sobie o ojcu dziecka. Ona nadal go kocha. Chce by z nią był tego dnia kiedy narodzi się ich dzidziuś. Ale przecież on powiedział, że nie chce jej znać. Pewnie już i tak znalazł sobie inną, którą kocha tak jak ona kocha go. Jej przemyślenia przerwał głos wydobywający się z głośników na lotnisku, które oznajmiały, że jej samolot już wylądował i może do niego wsiadać. Zaniosła bagaż podręczny na półkę nad siedzeniami i usiadła wygodnie na fotelu przy oknie. Już po paru godzinach była na miejscu. Myślała, że weźmie walizki i pójdzie do swojej mamy. W końcu nikt już jej nie chce znać. Jednak się myliła. Już miała wychodzić z lotniska gdy nagle jakaś kobieta podbiegła do niej i ją przytuliła.

- Nati, już jesteś! Jak się cieszę!

- Ludmiła, spokojnie. Też się cieszę, że cię widzę. A teraz musimy szybko jechać do mamy.

Blondynka wzięła torbę szatynki i pobiegła do samochodu. Dziewczyny wsiadły wygodnie na przednich siedzeniach, zapięły pasy i szybko ruszyły z parkingu. Przez całą drogę jechały w milczeniu. Gdy dotarły do domu Natalii, wzięły walizki i udały się zobaczyć z mamą jednej z nich. Szatynka zaraz do niej pobiegła i przywitała.

- Cześć mamo. Jak się czujesz.

- Nie za dobrze. Ale widzę, że u ciebie lepiej. Nie mówiłaś, że jesteś w ciąży. Który miesiąc?

- Tak jestem. Dziewiąty za tydzień mam termin – powiedziała i posmutniała, bo przypomniało jej się, że ojcem jej dziecka jest ten, którego kocha, ale niestety on jej nie. – Mamo, ja się pójdę rozpakować i zaraz do ciebie wrócę.

- Dobrze kochanie leć.

Dziewczyna poszła do swojego starego pokoju. Rozpakowała swoje rzeczy. Gdy wracała usłyszała jak ktoś rozmawia w pokoju gościnnym. Postanowiła zobaczyć kto gości w tym domu. Gdy tylko podeszła do drzwi osłupiała. Nie wiedziała co mam myśleć. Na kanapie siedziała Violetta, Francesca i Camilla. Dziewczyny szybko wstały i podbiegły do szatynki.

- Natalia! Jak dobrze cię widzieć.

- Cześć? Co wy tu robicie?

- Opiekowałyśmy się twoją mamą.

- Ok. A dlaczego jej chcecie pomóc?

- Bo jesteś naszą przyjaciółką, a im się pomaga.

- Czemu tak zareagowałyście gdy miałam wyjechać?

- No bo po prostu, nie chciałyśmy się z tobą żegnać. Brakowało nam Cię najbardziej na świecie.

- I nie tylko nam – słowa Francesci bardzo zdziwiły dziewczynę.

- Co?

- No tak. Jest jeszcze ktoś kto bez ciebie nie potrafi żyć.

- Nie dziewczyny dajcie sobie spokój. Przecież nikt za mną nie tęsknił.

- Jak to nie?! A Maxi?!

Dziewczynę zamurowało. Maxi za nią tęsknił? Ojciec jej dziecka, które pozostawił wraz z nią? To nie możliwe. Ona nadal go kocha, ale wie, że on do niej nic nie czuje. Zrobiło jej się słabo. Usiadła szybko na łóżko. Jej przyjaciółki zaraz były przy niej.

- Nati, co się dzieję?

- On za mną tęskni? Czy Maxi naprawdę za mną tęskni?

- Tak słowo. Nie okłamałybyśmy Cię.

- Dziewczyny, możecie mnie na chwile zostawić same?

- Tak oczywiście. Jak będziesz chciała z nami pogadać to będziemy w salonie.

- Ok. Dziękuję.

Po paru chwilach dziewczyna została sama w pokoju. Wzięła szybko telefon do ręki i wykręciła numer do Maxiego.

- Halo?

- Maxi? To ja Nati.

- Cześć. Coś ważnego? Nie mam za bardzo czasu.

- Tak bardzo ważnego. Moglibyśmy się spotkać w parku za dziesięć minut?

- Ok.

Dziewczyna pozbierała się i szybko wyszła z domu. Jednocześnie cieszyła się na to spotkanie, ale też się go bała. Nie wiedziała jak zareaguje chłopak. Chciała mu to wszystko powiedzieć. Wszystko co skrywała przez osiem miesięcy. Coś o czym wiedziała tylko ona. Gdy znalazła się w parku zobaczyła jak chłopak już na nią czeka. Podeszła do niego.

- Cześć, Maxi.

- Cześć – powiedział obojętnie. – Co było tak ważnego, że musiałaś się ze mną spotkać.

Szatynka nic nie odpowiedziała tylko spojrzała się na swój brzuch.

- Natalia, widzę, że jesteś w ciąży. Czy to była ta bardzo ważna sprawa?

- Tak. Maxi…

- Co?! No pochwal się kto jest tatusiem? Pewnie jakiś przystojniak z Włoch? – dziewczyna nic nie powiedziała. Czuła jak łzy spływają jej po policzku. - Nie, to może ktoś z kim mnie zdradzałaś jak byłaś ze mną?

- Nie! – wykrzyczała.

- A to może pracowałaś we Włoszech jako prostytutka?

Dziewczyna nie wytrzymała. Usiadła na ławce i zaczęła płakać żywnymi łzami. Chłopak czuł się bardzo głupio. Nie chciał jej urazić. W końcu ją kochał i nie chciał by płakała i to przez niego. Usiadł na ławce i przytulił się do dziewczyny. Ona wtuliła się w jego tors nadal płakała. Po chwili chłopak się zadał jej pytanie.

- Powiesz mi czyje jest to dziecko?

- Maxi, to twoje dziecko.

Chłopak stał jak wryty. To jest jego dziecko. Czy to jest odpowiedni moment żeby jej powiedzieć co czuje? Siedział tak na ławce jeszcze chwile, aż w końcu się odważył i powiedział

- Nati. To moje dziecko?

- Tak.

- Muszę ci coś powiedzieć. Nie wytrzymam dłużej. Nie chciałem się tak żegnać. Nie wiedziałem co mam zrobić. Po prostu nie chciałem cię stracić. Kocham cię i chce być z tobą. Chce wychować nasze dziecko. Proszę wybacz mi to moja wina. Nie płacz nie chciałem. Chce być z tobą na zawsze.

- Maxi…

- Nic już nie mów.

Chłopak przybliżył się do niej i ją pocałował. Pragnął tego tak jak ona. Czekali na ten moment odkąd się dziś zobaczyli. Ona oddała mu jego pocałunek. Po oderwaniu się chłopak uklęknął na kolano i wyciągnął z kieszeni pierścionek, który chciał jej go dać od ośmiu miesięcy.

- Natalio, czy wyjdziesz za mnie?

- Maxi… Tak!

Chłopak pocałował dziewczynę i wrócił z nią do domu. I znowu ktoś podlał doniczkę z kwiatem. Odrosły wszystkie płatki tego kwiatka zwanym miłością. Wszyscy na nią zasługujemy. Nawet, ktoś kto nie chcę jej przyjąć. Miłość jest potrzebna każdemu.