Rozdział 40

*Tydzień później*

*Leon*
Dzień jak co dzień. Leniwie przeciągam się na łóżku i spoglądam na wyświetlacz telefonu na którym widniała 9:16. Powoli wstaję do pozycji siedzącej  i ruszam do łazienki. Violi już nie ma. Ostatnio od rana do wieczora przesiaduje w firmie. Mówi, że musi odciążyć Angie i moją mamę w obowiązkach w końcu są już w 6 miesiącu ciąży. Właśnie siedzę w kuchni i przeżuwam płatki czekoladowe, przy okazji oglądam kolorowe pisemka leżące przede mną. Moją uwagę przyciąga okładka pewnego magazynu z przed kilkunastu dni. Ja i Viola stoimy na czerwonym dywanie. Ona w złotej sukni a ja w czarnym garniturze. Jesteśmy zapatrzeni w siebie jak w obrazek, nie widzimy poza sobą świata. Dlaczego nie ma już nas z przed kilku tygodni. Może wszystko wróci do normy jak wrócimy do szkoły. Skupimy się  nas sobie i przyjaciołach. Czas  pokaże.
Nie maiłem co robić więc przemierzałem ulice Buenos Aires. Nie miałem wyznaczonego celu, nogi same niosły mnie w jakimś nieznanym kierunku. Poczułem zapach zapach spalin i warkot silników.  Przede mną znajdował się tor motocrossowy. Kiedyś jeździłem ale jakoś sobie odpuściłem może warto do tego powrócić. Udałem się w tamtym kierunku. Jakiś mechanik w czerwonym kombinezonie naprawiał motor. Podszedłem do niego od tyłu
-Przepraszam-gdy ta osoba się obróciła ujrzałem piękną blondynkę o zielonych oczach. Dobrze znałem tą blondynkę-Stehpie?! Co ty tu robisz?-spytałem
-Ja, jak widzisz tutaj pracuję, a ty?-powiedziała z uśmiechem
-Wiesz naszła mnie ochota pojeździć-oznajmiłem
-W takim razie zapraszam, chodź dam ci strój
Po kilkunastu minutach siedziałem już na motorze. Poczułem przypływ adrenaliny. Brakowało mi tego, tej wolności, ryzyka i zabawy.

*Violetta*

Ostatnio pochłonęłam się sprawami firmy. Chciałam odciążyć Caroline i Angie. Siedzę właśnie za biurkiem i przyglądam się mojemu pierścieniowi, którego noszę od niedawna. Leon, to imię krąży mi po głowie. Coś się zmieniło ostatnio w naszym związku ale niestety nie na lepsze tylko na gorsze.
-Viola, Violu!-wymachiwała mi przed oczami Angie
-Przepraszam zamyśliłam się. Mówiłaś coś?
-Mamy zamiar podpisać kontrakt z firmą reklamową. Pójdziesz z nimi na kolację w sobotę?
-Dobrze pójdę-odpowiedziałam obojętnie
-Wszystko w porządku?
-Tak, wszystko jest okej
-Nie siedź do późna-powiedziała i wyszła.
Po 18 wróciłam do domu. Leona jeszcze nie było. Ciekawe gdzie się podziewa? Zrobiłam kolację. Po jedzeniu posiłku oglądałam telewizję i zajadałam się czipsami
-Hej-koło mnie pojawił się Leon
-Cześć, gdzie byłeś?
-Szwendałem się po Buenos Aires
-Jestem trochę zmęczona, pójdę się położyć. Kolację masz gotową. Dobranoc
-Dobranoc-odpowiedział kierując się do kuchni
Tak właśnie od paru dni wyglądają nasze rozmowy "Cześć" "Gdzie byłeś?" "Dobranoc". Czemu nie mam pojęcia. Coś się zmieniło. Przypływ obowiązków czy po prostu sobie odpuściliśmy i już nam nie zależy. Przecież jesteśmy młodzi. Powinniśmy się bawić i korzystać z życia a nie zachowywać się jak małżeństwo z 10-letnim stażem. Kiedy już zasypiałam poczułam delikatne musnięcie w policzek. mimowolnie się uśmiechnęłam i zasnęłam.


Rozdział trochę krótki ale jutro postaram się dodać następny. Nareszcie wolne;-) Strasznie się cieszę bo do szkoły wracam dopiero 7 stycznia. Rozdziały raczej nie pojawią się 24, 25 i 26 grudnia. Przerwa świąteczna<3
Buziaczki:*