Rozdział 46

*Dzień pokazu*

*Violetta*
Wstałam dziś o 8. Strasznie się denerwuję tym pokazem. Będzie masa ludzi. Jeśli coś zawalę to będzie masakra. Leon też będzie przez co jeszcze bardziej się denerwuję. Na pewno przyjdzie ze Stephie i wtedy nie wytrzymam tam nerwowo. Bezradnie chodziłam po pokoju. Po chwili usłyszałam kroki. Była to Fran. Mamy iść razem do fryzjera i kosmetyczki.
Właśnie siedzę pod suszarką i nerwowo trę ręce
-Viola uspokój się!-odezwała się Fran
-Fran ja nie mogę, strasznie się denerwuję
-Denerwujesz się tym, że będziesz prowadzić ten pokaz czy tym, że będziesz siedzieć z Leonem przy jednym stole i chcą nie chcą będziesz musiała coś do niego powiedzieć?!
-Jednym i drugim!......a jak przyjdzie ze Stephie?
-Niby dlaczego miałby z nią przyjść!?
-Wydaje mi się, że są razem
-Wątpię w to. Oni w ogóle do siebie nie pasują
-Jeszcze się okaże-powiedziałam i opadłam na fotel
W drodze powrotnej spotkałyśmy się jeszcze z Marcjanem.
-I jak Viola gotowa na dzisiejszy wieczór?-spytał
-Proszę cię to będzie katastrofa
-Musisz tylko uwierzyć w siebie. Jesteś wspaniałą kobietą. Pokaż Leonkowi co stracił-zaczął mnie komplementować
-Nie przesadzaj już. Będę już lecieć. Muszę się jeszcze przygotować, pa. Pożegnałam się z nimi i poszłam do domu. Stoję właśnie w mojej garderobie i nie mam pojęcia co ubrać. Muszę wyglądać bosko. Siadłam zrezygnowana na łóżku i myślałam. Sama nie wiem o czym. Nagle usłyszałam dzwonek do drzwi. Nie chętnie zeszłam na dół i je otworzyłam. Nikogo nie było. Popatrzyłam w dół i zobaczyłam dość duże czerwone pudełko. Wzięłam je do ręki. Wtedy zobaczyłam, że jest przy nim karteczka. Niezwykła sukienka dla niezwyklej kobiety. Przeczytałam to jeszcze chyba trzy razy i pierwsza moja myśl to Leon. Udałam się do sypialni i otworzyłam pudełko. Moim oczom ukazała się przepiękna sukienka. Normalnie odebrało mu mowę. Postanowiłam, że ją założę co mi szkodzi przecież to tylko sukienka. Muszę przyznać, że wyglądam w niej na prawdę ładnie. Dobrałam do niej jeszcze te buty oraz ubrałam naszyjnik, który dostałam kiedyś od Leona. Kiedy byłam gotowa zadzwoniłam po taksówkę, która zawiozła mnie pod sam budynek. Niepewnie wyszłam z auta i z kierowałam się do wejścia. Tam zauważyłam Angie z tatą, Caroline i Roberto, na szczęście nie było jeszcze Leona
-Violu cudna sukienka-powiedziała Caroline
-Gdzie taką kupiłaś?-spytał Angie
-Yyy dostałam-odpowiedziałam krótko i postanowiłam zmienić temat. Muszę przyznać, że wyglądacie kwitnąco
-I tak się też czujemy. Jak na razie ciąża nam służy-powiedziała Caroline
-Violu musisz się udać za kulisy, muszą ci przypiąć mikrofon i za chwilę zaczynamy-oznajmiła Angie
-Dobrze, już idę-powiedziałam i ruszyłam w tamtym kierunku. Po drodze zauważyłam Leona idącego w moją stronę. Był sam. Miał na sobie czarny połyskujący garnitur z krawatem pod kolor mojej sukni. Włosy miał postawione na żelu a na jego twarzy widniał piękny uśmiech, przez co mogłam zobaczyć rządek jego białych ząbków. Ja mimowolni również się do niego uśmiechnęłam
-Dziękuję, że ją założyłaś. Wyglądasz pięknie-powiedział kiedy był już koło mnie
-To ja dziękują za taką śliczną sukienkę. Nie musiałeś
-Ale bardzo chciałem. Wiesz, że zawsze lubiłem kupować ci prezenty. Widzę, że naszyjnik ode mnie również ci się podoba-chyba się zarumieniłam, bo Leon zaczął mi się przyglądać
-Przepraszam cię, ale muszę się przygotować, zaraz zaczynamy-powiedziałam i od niego odeszłam. Kiedy byłam już gotowa pojawił się Peter
Gotowa?!-spytał
-Bardziej gotowa już nie będę -powiedziałam i po chwili wyszliśmy na scenę. Z kierowały się na nas tysiące oczy. W tłumie zobaczyłam Leona się do mnie uśmiechał, nie wiem czemu ale się uspokoiłam
-Witamy wszystkich serdecznie na pokazie nowej kolekcji CastillVer Baby!-powiedziałam
-W takim razie zaczynamy nasz pokaz.(Nie chodziły tutaj dzieci po wybiegu tylko stroje były wyświetlane tak jakby w trójwymiarze)
-Pierwsza stylizacja.......(pozwolicie, że nie będę opisywać tych stroi)..........
-To już był ostatnio stój  nowej kolekcji, Zapraszam na sceną nasze projektantki Ángeles Saramengo i Caroline Verdas!-po krótkiej przemowie obydwóch Peter zabrał głos
-Dziękujemy państwu za uwagę, a teraz zapraszamy na poczęstunek-powiedział po czym zeszliśmy ze sceny
-Byłaś świetna-powiedział kiedy byliśmy już za kulisami
-Dziękuje ty też-powiedziałam po czym każdy z nas udał się do swojego stolika. Ja siedzę z Angie, tatą, Caroline, Roberto o raz Leonem, to będzie niesamowity wieczór-pomyślałam ironicznie
-Kochana byłaś genialna, pełen profesjonalizmy-powiedziała zachwycona Caroline
-Dziękuję-powiedziałam i spuściłam głowę gdyż na przeciwko mnie siedział Leon. Zaczęłam dubać widelcem w swoim jedzeniu. Później rozmowa się rozkręciła. Swobodnie rozmawiałam także z Leonem. Myślę, że odwagi dodało mi też wino które było do obiadu.
-Przepraszam was na chwilę-powiedział Leon po czym wstał od stołu i posłał mi swój boski uśmiech. Wziął do ręki mikrofon i wszedł na scenę. Zaczęłam się zastanawiać co on kombinuje
-Mogę prosić o uwagę..........dziękuje. Ci co mnie znają wiedzą, że nigdy nie byłem święty. Krótko mówiąc niezłe ze mnie ziółko. Jakiś czas temu ktoś pomógł mi wejść na właściwą drogę-gdy to powiedział oczy moich i jego rodziców z kierowały się na mnie, a mi serce zaczęło mocniej bić, trochę się zawstydziłam i spuściłam głowę-Ta osoba sprawiła, że moje życie nabrało kolorów i zyskało jakikolwiek sens. Stałem się szczęśliwym człowiekiem. Nigdy nie wierzyłem w miłość,a miłość od pierwszego wejrzenia była dla mnie czymś śmiesznym. Myślałem tak dopóki mnie nie spotkała. A potem, kiedy już była, czułem się tak, jakby zmienił się każdy atom mojego ciała, jakbym był naładowany światłem i ciepłem. I od tej chwili moja miłość, która otworzyła mi serce, miała mi towarzyszyć do końca życia, ale przez to, że jestem z kończonym idiotom straciłem ją. Straciłem najcenniejszą rzecz w moim życiu. Próbowałem się z tym pogodzić, ale jak można pogodzić się z czym co jest moim sercem bez którego nie mogę żyć-teraz jego wzrok z kierował się na mnie, a mi serce biło już jak oszalałe, to co powiedział było piękne i wzruszające, katem oka widziałam jak Caroline wyciera oczy do chusteczki. W tym momencie zszedł ze sceny i zaczął iść w moją stronę, i w tej chwili wzrok wszystkich w sali skupił się na mnie-Violetto pozwolisz?-wyciągnął do mnie rękę. Nie pewnie ją chwyciłam i ruszyłam za nim w stronę sceny. Kiedy już na niej staliśmy kontynuował swój monolog-Wiem, ze cię zraniłem, resztą po raz kolejny, ale ja cię cholernie kocham i nic tego nie zmieni. Jesteś moim życiem, tlenem i słońcem bez którego nie potrafię funkcjonować. Dajesz mi nadzieje na lepsze jutro i jeśli teraz dasz mi kosza to wiedz, że tak łatwo nie odpuszczę-do moich oczu zaczęły napływać łzy. Leon chwycił moją dłoń i uklękną-Boże błagam tylko mi się nie oświadczaj. Prosiłam w myślach-Violetto czy dasz mi jeszcze jedną szansę i zostaniesz moja dziewczyną?-zobaczyłam, że w jego oczach również zaczęły pojawiać się łzy. Nie mogłam wydusić z siebie ani słowa. Leon wraz z całą salą pełną ludzi oczekiwali mojej odpowiedzi. W końcu się zebrałam i z moich ust popłynęły słowa........



Jak ja uwielbiam kończyć w takich momentach:-)
Następny najpóźniej w poniedziałek. I również od następnego tygodnia rozdziały będą pojawiać się rzadziej. Jak wiecie czas wracać do szkoły. Po za tym mam masę dodatkowych zajęć. Mama zapisała mnie na lekcje pianina, wyobrażacie to sobie!! Wróciły również moje problemy z kręgosłupem, przez co dwa razy w tygodniu muszę chodzić na zabiegi i codziennie na basen. Po za tym przez mojego durnego braciszka mam szlaban na jakiekolwiek wyjścia. Kończę bo jest już po 8 i idę popływać
Buziaki:*